Karl Philips

The Basement, 2008
Karl Philips (BE, 1984) is één van die zeldzame jonge kunstenaars waarvoor het engagement geen dode letter is. In de brede traditie van heel wat voorgangers maakt hij kunst waarin militant engagement een “vrije” uitweg vindt in de wereld van de kunst. Hierdoor is zijn werk van bijzondere waarde omdat engagement in zijn werk leven wordt, met grootse aandacht voor diegenen die “wij” gemakshalve en ver van ons bed de “outcasts” noemen.

Concierge, 2009
Karl Philips maakt in het licht van een mild activisme als referentiekader gebruik van alle mogelijke strategieën om zijn intenties te extrapoleren naar een verlangen om iedereen meer kans op slagen te gunnen in de bikkelharde wereld waarin de naar zichzelf geplooide kunstwereld soms niet eens meer goed weet wat de realiteit van de zelfkant van de wereld nog betekent.

Karl Philips wil verder bouwen aan “menswaardige” alternatieven voor huisvesting - zelf leefde en leeft hij in een omgebouwde camper - en dan zien hoe hij zijn kunde op alle vlak kan inzetten voor de medemens aan de zijlijn. Met zijn werk test hij uit in hoeverre dit soort radicaal engagement kan blijven gedijen als interessant gegeven binnen wat wij de wereld van de “hedendaagse beeldende kunst” noemen.

De roep is al hoorbaar dat dit geen kunst zou zijn -waar is dan de grens te vinden en te trekken, tussen de gesproken en de beleefde waarden en in hoeverre kan de kunstwereld hierin mee gaan of niet ? Met andere woorden: wat is de maatschappelijke rol van de kunst vandaag...

Naast de ouder wordende kunstenaar Jef Geys en de jongere Sven ‘t Jolle zijn er weinig kunstenaars hier te lande die echt met dit soort inhoud bezig zijn. De meeste kunstenaars zoeken in het formele, bijna op het formalistische af, naar de absolute schoonheid die an sich weliswaar de kunst (oneindig) draaiend houdt, maar op de keper beschouwd blijft dit soort kunst ook waardevrij.

Enerzijds is het werk van Karl Philips dus een testcase binnen de kunstwereld, anderzijds staat de maatschappelijke relevantie als een paal boven water zolang de maatschappij “marges” blijft creëren die op (onbewuste) uitsluiting zijn gebaseerd.

Luk Lambrecht, 2009