Sylvie Macias Diaz

Wonen, koken. De uit kratten opgetrokken brouwsels van Sylvie Macias Diaz (Verviers 1968), die samen met het spel in ruime mate aan haar artistieke praktijk ten grondslag liggen, zijn daarvan een mooie en metaforische synthese. Haar villa's, die luisteren naar namen als Pedrena of Pilotis, haar garages, hutten en modernistische torens, maquettes zowel als uitvoeringen op ware grootte, zijn stuk voor stuk opgetrokken uit licht en geschild hout, open kratjes, bestemd voor het transport van levensmiddelen.

Wanneer Sylvie Macias Diaz in de ruimte bouwt, een innerlijke noodzaak om een externe gebeurtenis te creeeren, om zich te bedienen van de vaste ruimte en ze te betreden met een nieuwe intentie die een eigen taal vereist, is ze actief in de publieke ruimte, waarin ze zo een heel prive-ruimte binnenbrengt. Ze gedraagt zich als een architecte, een sociologe van haar eigen verbeelding. In de plannen die bij haar projecten horen, wijst ze functies en specifieke programma's toe aan haar broze bouwwerken. Haar villa's bijvoorbeeld krijgen een heel burgerlijk conformistische functie, terwijl haar poetica misschien oproept tot een andere collectieve en genereuze, maar vast even conforme bestemmingen.

In heel wat werken zit een breekpunt, een onverwachte kentering, een kritieke situatie, zoals in de serie van drie tekeningen met een pauw die met zijn staart paradeert, uiteindelijk ontploft. Het gebruik van de kistjes is in niets onschuldiger: gemaakt om te verplaatsen en met een betekenis van overdreven consumptie en vooral van overschot, afval dat vooral niet gerecycled wordt. Ze transformeert het materiaal-een serieproduct, licht en gelijkertijd armoedig-tot bewoond terrein, en zorgt voor een metafoor die niet alleen symbolisch is.

Overvloed en kratten, onzekerheid en schuilhutten: wanneer Macias-Diaz over haar werk spreekt, heeft ze het ook over de hutten van de Masai van klei en koeiendrek ende Somalische lagals, demonteerbare structuren van huiden, takken en gras. Verrassend voor iemand die modernistische structuren bouwt, maar ze is dan ook van mening dat de ruimte gedekoloniseerd moet worden. Macias-Diaz analyseert de realiteit in zijn maatschappelijke elementenen laat de subjectiviteit opnieuw wortel schieten in een kritiek op de moderniteit, waarvan ze loskomt door de structuren een organisch karakter te geven.

JM Botquin